به طور کلی قبولی عبادات به خصوص نماز مراحل بلکه شرایطی دارد. زیرا: گاهی عبادت صحیح است ولی رشدآور نیست مثل دارویی که شفابخش نیست.
در آیات و روایات شرایط و مراحل قبولی عبادات شش چیز ذکر شده که عبارتند از:
1- شرط اعتقادی؛ 2 -شرط ولائی؛ 3 - شرط اخلاقی؛ 4 – شرط اقتصادی؛ 5 - شرط اجتماعی؛ 6 - شرط بهداشتی.
شرط اعتقادی:
نمازگزار باید ایمان به خدا داشته باشد. قرآن در سوره نحل آیه 97 میفرماید: «عمل صالح از زن و مرد با ایمان است که موجب زندگی پاک میشود.» و در سوره مائده آیه 93میفرماید: «نداشتن ایمان مایه بی ثباتی اعمال است.» ادامه مطلب ...
بیشک آنچه در نظام خلقت تحقق مىیابد، نیازمند مقدمات، زمینهها و بستر مشخصى است که ظهور و تحقق آنها بدون این تمهیدات غیرممکن است، تربیت الهى انسان نیز نیازمند مقدمات و زمینههایى است تا والدین بتوانند در این امر موفق شده و فرهنگ نماز را در وجود فرزندانشان ماندگار کنند.
والدین باید همچون باغبانى دانا و دلسوز بستر رشد گلهاى باغ خود را بشناسند و با بهرهگیرى از زمینههاى مناسب، شاهد شکفتن گلهاى باغشان باشند تا عطر دل انگیز عشق و بندگى را در قلوب آنان به یادگار بگذارند.
زمینهسازى و فراهم کردن شرایط و بهرهگیرى از زمینههاى مختلف مادى و معنوى، لازم است بیشتر در دوران کودکى و نوجوانى و قبل از سن بلوغ شرعى تحقق یابد تا والدین بتوانند در این سن فرزندانشان را با نماز و نحوه ارتباط با خدا آشنا سازند و گرنه در سن بلوغ و بعد از آن دچار مشکل خواهند شد.
زمینههاى تربیتى نماز را به زمینههاى بیرونى مانند محیط خانوادگى و رفتار و بـرخـورد اطرافیـان با کودک و نوجوان و زمینههاى درونى که مربوط به خود کودک و نوجوان است، میتوان تقسیم کرد.
امام خمینی (ره) در کتاب "کشف الاسرار" استدلالی را بیان می نماید که دقیقاً ناظر به عدم تحریف قرآن بوده و به هیچ عنوان نمی توان از آن استنباط کرد که ایشان معتقد به تحریف قرآن باشد.
در مورد بخش پرسش و پاسخ ها یی که جدیدا اضافه شده اند این توضیح که چون موضوع این قسمت و شیوه طرح کردن آن با قبلی ها که در چند پرسش و پاسخ درباره نماز از اساس تفاوت می کند این ها را جدا گانه آوردیم.
آیا در قرآن کریم، درباره مسلمانانى که به زبان عربى آشنایى ندارند، آمده است که ترجمه نماز را بگویند یا خیر؟ آیا صحیح است که شخص، نماز بخواند و نداند چه مى گوید؟
چنین
مطلبى در قرآن نیامده است، بلکه مراجع معظم تقلید تصریح دارند: مکلف (عرب
و غیرعرب) باید تمام ذکرهاى نماز را صحیح و به صورت عربى تلفظ کند و اگر
مکلف، الفاظ عربى را نمى داند، باید یاد بگیرد و افرادى که قدرت یادگیرى
کلمات را ندارند، بیشتر از توان یادگیرى آنها خواسته نشده و معذور مى
باشند.[1] علت عربى خواندن نماز در پرسش بعدى خواهد آمد.
شایان ذکر است که بین اصول عقاید و اعمال تعبدى (مانند: نماز، روزه،
حج و...) فرق است، چرا که باید همه افراد (عرب و غیرعرب) به اصول عقاید
اسلام آگاهى و فهم کامل داشته باشند، امّا در اعمال تعبدى، این آگاهى و
فهم شرط نیست; در امور تعبدى، شخص بعد از پذیرش الوهیت خدا و... با دلیل و
برهان، خود را موظف به بندگى مى داند و اوامر را آن گونه که دستور داده
شده انجام مى دهد.
بنابراین، صحت نماز، منوط به دانستن معناى آن نیست و دانستن معناى آن
باعث بهره مندى بیشتر از نماز و توجه به خدا مى شود و یاد گرفتن معناى
نماز که در یک صفحه کتاب خلاصه مى شود، به قدرى ساده و آسان است که ممکن
است آن را در یک ساعت، براى تمام عمر یاد گرفت.[2]
[1]. ر.ک: توضیح المسائل مراجع، ج 1، ص 632.
[2]. ر.ک: ناصر مکارم شیرازى و جعفر سبحانى، پرسش ها و پاسخ هاى مذهبى، ج3، ص56.
ادامه مطلب ...
آیا در قرآن کریم، درباره مسلمانانى که به زبان عربى آشنایى ندارند، آمده است که ترجمه نماز را بگویند یا خیر؟ آیا صحیح است که شخص، نماز بخواند و نداند چه مى گوید؟
چنین
مطلبى در قرآن نیامده است، بلکه مراجع معظم تقلید تصریح دارند: مکلف (عرب
و غیرعرب) باید تمام ذکرهاى نماز را صحیح و به صورت عربى تلفظ کند و اگر
مکلف، الفاظ عربى را نمى داند، باید یاد بگیرد و افرادى که قدرت یادگیرى
کلمات را ندارند، بیشتر از توان یادگیرى آنها خواسته نشده و معذور مى
باشند.[1] علت عربى خواندن نماز در پرسش بعدى خواهد آمد.
شایان ذکر است که بین اصول عقاید و اعمال تعبدى (مانند: نماز، روزه،
حج و...) فرق است، چرا که باید همه افراد (عرب و غیرعرب) به اصول عقاید
اسلام آگاهى و فهم کامل داشته باشند، امّا در اعمال تعبدى، این آگاهى و
فهم شرط نیست; در امور تعبدى، شخص بعد از پذیرش الوهیت خدا و... با دلیل و
برهان، خود را موظف به بندگى مى داند و اوامر را آن گونه که دستور داده
شده انجام مى دهد.
بنابراین، صحت نماز، منوط به دانستن معناى آن نیست و دانستن معناى آن
باعث بهره مندى بیشتر از نماز و توجه به خدا مى شود و یاد گرفتن معناى
نماز که در یک صفحه کتاب خلاصه مى شود، به قدرى ساده و آسان است که ممکن
است آن را در یک ساعت، براى تمام عمر یاد گرفت.[2]
[1]. ر.ک: توضیح المسائل مراجع، ج 1، ص 632.
[2]. ر.ک: ناصر مکارم شیرازى و جعفر سبحانى، پرسش ها و پاسخ هاى مذهبى، ج3، ص56.