کتاب نماز (احکام شکّ)

‏‏ ‏

‏‏احکام شکّ‏

‏‏شکّ یا در اصل نماز است و یا در اجزاى آن و یا در رکعت هاى آن:‏

‏‏مسأله 1 ـ ‏‏کسى که در نماز شک کند به این صورت که نداند نماز را خوانده است یا نه،‏‎ ‎‏چنانچه شکّش بعد از گذشتن وقت نماز باشد به شک اعتنا نمى کند و بنا را بر خواندن نماز‏‎ ‎‏مى گذارد. و اگر قبل از گذشتن وقت باشد، نماز را مى خواند. و ظن (گمان) به خواندن و‏‎ ‎‏نخواندن نماز در اینجا در حکم شک است.‏

‏‏مسأله 2 ـ ‏‏اگر بداند که نماز عصر را خوانده است و نداند که آیا نماز ظهر را هم‏‎ ‎‏خوانده یا نه، احتیاط (واجب) بلکه اقوى آن است که خواندن نماز ظهر واجب است، حتى‏‎ ‎‏در جایى که از وقت به جز مقدار مخصوص به نماز عصر باقى نمانده باشد. البته اگر از‏‎ ‎‏وقت، به جز این مقدار (وقت خاص نماز عصر) باقى نباشد و بداند که نماز عصر را‏‎ ‎‏نخوانده است و نسبت به خواندن نماز ظهر در شک باشد، باید نماز عصر را بخواند و به‏‎ ‎‏شک در نماز ظهر اعتنا نکند (و بنا را بر خواندن نماز ظهر بگذارد) ولى اگر در همین‏‎ ‎‏صورت، در خواندن نماز عصر شک داشته باشد، باید نماز عصر را (در همین وقت خاص‏‎ ‎‏خودش) بخواند و احتیاط (واجب) آن است که نماز ظهر را قضا نماید. وهمچنین است‏‎ ‎‏حکم این صورى که گذشت نسبت به نماز مغرب و عشا.‏

‏‏مسأله 3 ـ ‏‏اگر شک کند که وقت باقى مانده است یا نه، حکم به بقاى وقت مى شود.‏