نامه میر حسین به امام خمینی و جواب

توی این پست براتون یه سوال جواب خیلی دقیق و قشنگ از میرحسن موسوی و امام خمینی گذاشتم به نظرم خیلی عالی هم از نظر فقهی هم از نظر دید کشور داری عالیی از دستش ندید. 

دیدگاه امام خمینی در مورد نماز جمعه

بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم

نماز جمعه در رأس همه امور است

یکی از مهمترین چیزهایی که در این انقلاب حاصل شد قضیۀ نمازجمعه است، که در زمان سابق در بین ما متروک، و در بین اهل سنت به طور دلخواه نبود و غالباً تحت نفوذ قدرت‏ها انجام می‏گرفت، که بحمداللّه‏ در این نهضت نماز جمعه با محتوای حقیقی آن تحقق یافت، و آقایان باید با سفارش به مردم و نسل‏های آینده به این مسئله اهمیت بدهند کهنماز جمعه در رأس همۀ امور است، و مردم را مجتمع کنند که در این امر خللی وارد نشود. منصب امامت جمعه، یعنی منصب تماس روحانیت با ملت، و روحانیت با مجلس و دولت، و این از اموری است که با دست توانای ائمۀ جمعه انجام می‏گیرد، که امید است هر روز بیشتر و بهتر انجام شود، و جمعیت‏ها بیشتر بیایند، و این سنت حسنه‏ای باشد که برای مردم و آیندگان محفوظ بماند. 

خاطره از امام خمینی و کودک در نماز

در سال 1342 که آقا به قیطریه تبعید شده بودند، ما براى دیدن ایشان به منزل حاج آقا روغنى رفتیم. موقع نماز مغرب و عشا بلند شدیم که وضو بگیریم. خیلى شلوغ بود، من هم چون از همه کوچکتر بودم، گذاشتند اول بزرگترها وضو بگیرند، من تا وضو گرفتم و پشت سر آقا ایستادم نماز آقا شروع شده بود.  

سیره عملی امام خمینی

در ماه مبارک رمضان در فصل گرماى نجف اشرف، ایشان براى نماز جماعت ظهر و عصر با زبان روزه به مدرسه مرحوم آیت‏اللّه‏ بروجردى تشریف مى‏بردند و هر روز، اول هشت رکعت نافله‏هاى ظهر را مى‏خواندند و بعد نماز ظهر را با اذان و اقامه، نسبتاً طولانى مى‏خواندند و بعد از تعقیبات، هشت رکعت نافله‏هاى عصر را مى‏خواندند. بعد نماز عصر را با اذان و اقامه مانند نماز ظهر مى‏خواندند و بعد از خواندن تعقیبات، تشریف مى‏بردند. این کار در آن سن و سال و آن هواى گرم بخصوص در حال روزه، کار آسانى نبود. حتى جوانها هم به سختى از عهدۀ انجام این کار بر مى‏آیند. با این حال، اینگونه با جدیت تمام عبادت مى‏کردند.
انجام این اعمال سبب تربیت طلبه‏ها مى‏شد.
بعضى از طلبه‏ها که فقط نمازهاى واجب را مى‏خواندند، از امام تبعیت مى‏کردند و
آن‏وقت نافله‏ها را هم مى‏خواندند. روزهاى جمعه نافله‏ها را در منزل مى‏خواندند و در مدرسه بدون خواندن نافله، دو نماز ظهر و عصر را جمع مى‏کردند و اجازه اذان براى نماز عصر را نمى‏دادند. این نکته‏ها نمایانگر دقت آن بزرگوار در انجام عبادتها، مطابق با
دستور موظف است.


منبع: ماه تابان، تدوین حسن کشوردوست، ص 92.

جایگاه نماز در برنامه روزانه امام

امام هر روز نیمه شب قبل از اذان صبح براى نماز شب و دعا بیدار مى‏شدند و پس از نماز
صبح قدرى استراحت مى‏کردند؛ و بعد کمى مطالعه و بعد هم صبحانه مى‏خوردند. قبل
از ساعت هشت به دفتر کار خود مى‏رفتند و پس از شنیدن اخبار، نامه‏هایى که بایستى
مطالعه مى‏کردند و یا قبضهایى که باید مُهر مى‏شد به خدمتشان مى‏بردند تا ساعت
حدوداً ده ونیم ـ یازده در اتاق بودند و بعد چیزى مى‏خوردند و کمى استراحت
مى‏کردند. در صورت داشتن ملاقات پس از پوشیدن لباس و آماده و مرتب کردن خود، به
طرف حسینیه حرکت مى‏کردند؛ در همین فاصله ده دقیقه ـ یک ربع، با اعضاى خانواده
مجالست داشتند. امام نزدیک ظهر آماده نماز و تعقیبات مى‏شدند و پس از اداى نماز و
صرف ناهار به اخبار گوش مى‏دادند و سپس قدرى استراحت مى‏کردند و بعد مشغول
مطالعۀ بولتنهاى خبرى و روزنامه‏ها مى‏شدند و مقید بودند تمام اخبار رادیوهاى خارجى
و تلویزیون را هم بشنوند. گاهى اوقات هم تلویزیون نگاه مى‏کردند، به رادیو گوش 
مى‏دادند تا خودشان در متن قضایا باشند. هر روز غیر از جمعه‏ها براى حدود بیست ـ
سى نفر خطبۀ عقد مى‏خواندند. گاهى نیز مراسم عقد خانواده‏هاى شهدا یا برادران
جانباز و معلول در محضر امام واقع مى‏شد

 

نماز امام در ماه رمضان

حجت ‏الاسلام والمسلمین انصاری کرمانی:

هنگامی که می ‏‏خواستیم از نماز جماعتی که امام با شخصیتهای سیاسی و خانواده شهدا در ماه مبارک رمضان داشتند فیلمبرداری کنیم، برای کسب اجازه خدمت ایشان رفتیم. امام که در آن ساعت طبق برنامه همیشگی قرآن می‏‏ خواندند، سرشان را بالا آورده و فرمودند: «چه می‏‏ گویید؟» عرض کردم از شما تقاضا داریم اجازه بفرمایید از نماز امشب فیلمبرداری کنیم. امام با تأثر و ناراحتی در حالی که چند لحظه سرشان را پایین انداخته بودند، فرمودند: «شما کار بیخودی کرده ‏اید که وسایل فیلمبرداری را آمادهکرده ‏اید.» بنده دیدم اگر اصرار نکنم قضیه منتفی می‏‏ شود. عرض کردم آقا ما زحمتکشیده ‏ایم و مهمانان شما هم انتظار قبول این دعوت را دارند، لذا با اکراه این مسأله را پذیرفتند.

امام و نماز و شب

امام هر شب ساعت دو بعد از نیمه شب برای نماز شب از خواب برمی‏ خاستند. حتی در مدتی که در بیمارستان تحت مداوا و مراقبت بودند علی‏رغم اینکه برای به خواب رفتنشان دارو به ایشان می ‏دادند، امام به همان شکل، رأس ساعت دو از خواب برمی‏ خاستند و جویای وقت اقامه نماز شب می‏ شدند.