خاطرات 2

سجاده عشق

- مامان! پس کوش؟ همش باید دنبالش بگردم!
- چی کوش؟ باز دنبال چی می گردی؟!
- مامان تو رو خدا بگو کجا گذاشتیش؟دیر شد ، دسته رفت.
- آهان طبق معمول دنبال زنجیرت می گردی! زیر میز مطالعته، خودت اونجا گذاشتیش.
- مرتضی! این دیگه چیه ورداشتی؟!!
- هیچی مامان سجاده نمازمه!

- وا! سجاده برای چی؟ کو تا نماز! تازه می ری مسجد نمازتو می خونی.
- نه مامان امروز با روزای دیگه فرق می کنه! دیشب حاج آقا ستوده روی منبر حرفای قشنگی می گفت، خب دیگه اجازه می دین من برم؟
- نگفتی دیشب آقای ستوده چی می گفت؟
- فعلاً نمی شه ، دیرم شده.خودتون بیاین ببینین.
هیئت راه افتاده بود. پونصد متری از حسینیه دور شده بود. طفلکی مرتضی اول رفته بود حسینیه، خبری از بچه ها نبود .
- آقا ببخشید هیئت از کدوم طرف رفت؟
- عجله کن پسرم خیلی دور نشدند کوچه شهید نظری روبگیر برو بهشون می رسی.
- راستی حالا چه جوری زنجیر بزنم؟! سجاده رو چی کارش کنم؟ نمی شه با یه دست سجاده رو بگیرم و با یه دست هم زنجیر بزنم.
همینجوری با خودش کلنجار می رفت و قدم های کوچکش به دسته عزاداری نزدیکترش می کرد.حرفای حاج آقای ستوده رو تو ذهنش مرور می کرد.
- یکی از مهمترین هدف های قیام آقامون ابی عبدالله الحسین این بوده که ارزش های دینی مثل نماز که توسط یزید باز گرفته شده بود احیا بشه
فرزندان عزیزم نشه تا اذون ظهر سینه بزنین ، زنجیر بزنین ، پشت و سینه هاتون به عشق امام حسین سرخ بشه ، اما همین که وقت نماز رسید شما تماشاچی باشین !! امام عزیز ما عاشقی می خواد که به حرفاش عمل بکنه در همه زندگی ازشون پیروی بکنه.
- خب چکار کنم؟ اگه توی مسیر مسجد نبود چی؟ اگه هیئت بخواد همینجوری تا امام زاده بره چی؟ من که نمی تونم تنهایی برم!
بی خیال سجاده رو می برم حالا یه کم خسته می شم دیگه ، چیزی نمی شه که !
یه نفس راحتی کشید. ته تهای دسته بین بچه های بزرگتر از خودش جاشو پیدا کرد فقط ساکت بود تا دم وآهنگی که از بلندگو پخش می شد رو درست یاد بگیره تا بتونه خودشو با جمع هماهنگ کنه.
از شادی چشماش برق می زد صدای دلنواز مداح همراه طبل و سنج واقعاً هیجان انگیز بود.
دو بیتی های مداح که هراز چنداگاهی برای استراحت زنجیر زنان خونده می شد مرتضی رو می برد تو فضای نینوای سال 61.
می برم تا آنکه سیرابت کنم از کمند حرمله خوابت کنم
در حرم زاری مکن از بهر آب چون خجالت می کشم من از رباب
تا امام زاده که محل تجمع همه هیئت ها بود هنوز خیلی راه بود.واقعاً سجاده خسته ش کرده بود اما بهش فکر نمی کرد.با هر زحمتی بود ساعتشو نگاه کرد.
ساعت وقت اذون را نشون می داد.
یه نگاهی به بلند گو کرد ، چشماشو به طبل زن و سنج زن دسته دوخت که وسط دسته پرشورتر از دیروز می نواختند و می کوبیدن!سرشو برگردوند طرف راست با تعجب از رفیقش پرسید:
- سعید چرا کسی اذون نمی گه؟!
- پسر اذون برا چی؟ مگه وسط زنجیر زنی کسی اذون می گه
- نه ! ولی
- خب پس چی؟
باز حرفای حاج آقا ستوده یادش اومد
- عزیزان من ظهر عاشورا که دو لشگر به جنگ می اندیشیدند وقتی یکی از یاران امام یادآوری کرد که وقت نماز شده حضرت دعاش کردند و از سپاه یزید خواستند فرصت اقامه نماز به آنان بدهد و با اینکه آنان تمایل به دست برداشتن از جنگ نداشتند ، امام به اتفاق یاران خویش به نماز ایستادند. دو نفر از یاران امام خود را سپر قرار دادند و در آن لحظات حساس مرگ و زندگی ، امام نماز را به جماعت اقامه کردند.
- سعید آخه الان وقت نماز ظهره!
- خب می گی چکار کنم ، می خوای برم میکروفن را بگیرم و در اختیار جنابعالی بزارم حضرت آقا اذان بگین؟!!! نه آقا جون، من خودمو ضایع نمی کنم.
- ضایع یعنی چی سعید؟ مگه می خوایم کار بدی بکنیم.مگه دیشب نشنیدی حاج آقا ستوده چی می گفت؟
سعید لحظه ای به فکر فرو رفت.
- ما هر کدوممون وظیفه ای داریم. برای انجام وظیفه دینی باید تمام توانمان را به کار گیریم و تلاش کنیم.
- ای کاش آقای ستوده همراهمون بود ، اونوقت خیلی راحت تر می شد حرفمونو بزنیم.
- حالا که نیست ، با حاج آقا گلپر صحبت می کنیم.
- حاج آقا سلام
- سلام پسرم! چیزی شده؟ با کسی دعوات شده؟
- نه نه ! می خواس تم ب گم اذون شد ه .پس کی نماز می خونیم؟!!
- آفرین به آقا مرتضای گل! نمازم می خونیم. نیم ساعت دیگه تا امام زاده راه داریم ، اونجا همه مون نماز می خونیم.
- ولی حاج آقا الان اول وقت نمازه ، چی می شه همینجا نماز بخونیم؟! آخه من شنیدم کسی که اول وقت نمازش رو بخونه همراه آقا امام زمان نماز خونده، تازه امام حسین هم روز عاشورا از جنگ دست کشیدند و نماز خوندن.
- پسر جون آخه این همه آدم چه جوری وضو بگیرن ، مهر از کجا بیاریم روی آسفالت مگه می شه نماز خوند!
- حاج آقا می ریم از اون ایستگاه صلواتی آب وضو می گیریم،سنگ هم که این دوربر فراوونه.از حاج اقا ستوده شنیدم که اگه مهر نبود روی سنگ هم می شه سجده کرد .
- نخیر ! نمی شه حریف شما بچه های امروزی شد ، یه وقت از بس بهتون می گیم نماز بخونین زلّه می شیم ، یه وقتم اینجوری می کنین! الله اکبر خب باشه بزار ببینم چکار می تونم بکنم. شما هم برین سنگ ریزه ها رو جمع کنین.
- عزاداران عزیز! اجرتون با امام حسین (ع) امروز یه نوجوان 10-12 ساله حرفایی رو زد که باید همون دعایی که امام حسین علیه السلام در حق ابوثمامه کرد ، ما هم در حق این نوجوان و همه نوجوون ها و جوون های کشورمون بکنیم.
دعا کنیم که خداوند همه جوون ها و نوجوون های ما را از نمازگزاران قرار دهد . درسته که هوا یه کم سرده ولی هیئت همینجا نماز ظهر رو اقامه می کنه و بعد می ریم سمت امام زاده ، حاج آقا ستوده هم قراره خودشون رو به هیئت برسونن ، حالا دیگه هر جا باشن پیداشون می شه.
بزرگتر ها دنبال این نوجوون بودن و مرتباً تحسینش می کردند و تعدادی از جوونا هم که عشق طبل و سنج و زنجیر بودندغرولندکنان می رفتند تا با شیر آب کنار ایستگاه صلواتی وضو بگیرند.
مرتضی و سعید غرق در لذت انجام وظیفه اشک تو چشماشون موج می زد اشکی برای موفقیتی ماندگار.
به راستی سجاده مرتضی اون روز فرشی برای عرشیان بود .
الله اکبر و الله اکبر اشهد ان لا اله الا الله...........

سید محمد عبداللهی

نگاه پدر 1389-9-22




...سراسیمه درو باز کرد و لباس بیرونشو در آورد و یه نگاهی به آینه انداخت و یه سلام بلند به خودش کرد و رفت سمت دستشویی ویه وضوی سریع گرفت
- حسین مگه تو مدرسه تون نماز جماعت ندارین؟!
آقای سماورچی اگه همه چی یادش میرفت از نماز بچه هاش غافل نمی شد فقط دنبال بهونه بود که یه جوری بچه ها رو محک بزنه و ببینه حال و فضای ذهنی شون چیه؟
- چرا آقا جون اتفاقاً تو مدرسه نماز جماعتی داریم که نگو و نپرس ولی نمی دونم چرا من با نماز جماعت مدرسه مون حال نمی کنم!
- حال نمی کنم یعنی چه پسر؟
- خب می دونی آقا جون نمی دونم چرا معلمامون نمیان نماز؟! مدیرمون چند خط در میون می یاد!
مگه نماز جماعت مدرسه نیست! تازه امام جماعتمون هم یه جوری حمد و سوره رو می خونه که همش فکر و ذهنم مشغول طرز خوندن ایشونه!
- یعنی غلط می خونه!
- نه فکر نکنم اما یه جوریه آقا جون شما نماز امام رو از تلویزیون دیدین من می خوام کسی که امام جماعت می شه همونجوری صحیح و بی پیرایه و سریع نماز رو بخونه.حالا می شه اینقده سؤال پیچم نکنید؟! من برم نمازمو بخونم می ترسم نهار بخورم و بخوابم، دیگه نمازم یادم بره!
- آقای سماورچی چیزای جدیدی دستگیرش شده بود. شدیداً تو فکره و چهرش نشون می ده که بدجوری دلش غصه داره.
خدایا! آخه چرا یه جوونی که اینجوری عاشق نمازه باید فراری از برنامه های دینی مدرسه باشه! همینجوری که با خودش واگویه داره زیر چشمی یه نگاهیم به نماز حسین داره.
- وای! این پسر چرا اینجوری رکوع و سجودش را انجام داد.آره حالا فهمیدم ‍! اون بنده خدا تو مدرسه یه خورده نمازش رو طولانی میکنه.این آقا هم حوصله نداره و در میره و میاد خونه نمازشو می خونه، نه! پیش داوری خوب نیست خب شاید واقعاً نمی دونه که اینجوری پاشو گذاشته روی گاز و می تازونه!
- بابا الان که وقت فکر کردن نیست.وقت قدردانی از زحمات مامانه که شام دیشبو بیاریم و بزنیم تو رگ.
خب اینم نهار جناب آقای سماورچی، دست مامانم درد نکنه.
پدر و پسر که قراره تا اومدن خانم خونه از زیارت خونه خدا بیشتر با هم خلوت داشته باشند وقت زیادی برای حرف زدن هم دارند.
- آقا جون هنوز که تو فکری غذاتونو بخورین از دهن میفته!
- داشتم به نمازی که خوندی فکر می کردم!
- مگه نمازم چِِِِِش بود؟
- چیزیش نبود فقط اگه یه خورده با حوصله نماز بخونی بهتره. مگه کسی دنبالت کرده بود خب حالا که به جماعت نخوندی اگه خیلی گرسنت بود نهارتو می خوردی بعد نمازتو می خوندی.
- بابا شما می دونی که سال پیش تو نماز مدرسه شرکت می کردم .تازه نماز مم درسته شما بگین کجاش اشکال داشت؟!
- حسین اقا !پسر من همه چیز به خوندن نیست مهم اینه که دونسته ها رو عمل کنیم.شما با این قرائت زیبا و دلنشینی که داری چرا تند تند می خونی با من که باباتم اینجوری تند حرف نمی زنی.
سر کلمات که صدات قطع می شه و وقف می کنی نفس هم تازه کن بعد برو سر کلمه دیگر تو که اینا رو بهتر از من می دونی.!
جان من ذکر رکوع و سجود را در حال آرامش بدن باید گفت.فک کنم یه بار دیگه درباره رکوع و سجده با هم حرف زدیم یادته که؟!
رکوع نشونه تواضع و فروتنی بنده در برابر خداست. نشونه تعظیم و بزرگداشت بنده خاکیه که با همه وجودش می گه : "سبحان ربی العظیم و بحمده" با این جمله زیبا خداوند را از هر چه نقص و عیب و هر چه که شایسته مقام ربوبی او نیست پاک و منزه
می داریم.
رکوع نشونه سرسپاری فرمانبرداری شکستن ،دوری از خود بزرگ بینی و تکبر یه عاشق و یه بنده در مقابل محبوب بی همتاست.
با انجام رکوع نماز گزار با زبان سر و دل فریاد می زنه خدای من! من هر کس که هستم، در هر مقامی که هستم ،با هر عنوانی
که دارم فقط در برابر تو سر فرود می آرم و اینجوری علف هرزه های بزرگ پنداری و خود خواهی رو از بوستان خوش بو ورنگ وجودش هرس می کنه.
با رکوع خودش رو از دام های فریبنده ی غرور و خیالات و اوهام رها می کنه.
- بابا اینا رو نگفته بودین. من یادمه که می گفتین رکوع در نماز یه نوع امتحان بنده س که به وسیله رکوع خدا انسان رو در عمل به دستورات و خواسته های خودش آزمایش می کنه چون رکوع به خصوص برای اونایی که عنوانی ،مالی، مقامی تو دنیا دارن خیلی آسون نیست.گرچه فکر می کنم اون بیچاره ها رکوعوتظیمشون در برابر همون چیزای زود گذریه که بهش دل بستن!
- آره! اگه بخوام بیشتر از این از رکوع نماز حرف بزنیم می ترسم حسین آقا دیگه هیچ وقت حاضر نشه کنار پدرش بنشینه و اختلاط کنه.
- اِ اینجوریاس ! حاج آقای سماورچی شماکه بار اولتون نیست بهتر نبود به جای حجره داری می رفتین آخوند می شدین؟!
- پسر جان این چه حرفیه! یاد گرفتن دستورات دینی و عمل کردن به اونا برای همه ی مسلموناس!
- بله ! حق با شماست.بابا از دبیر دینی مون شنیدم که می گفت: رکوع و خم شدن در نماز مخصوص دین اسلام و این یه وجه تمایز مسلمونااز دیگرانه.
می گفت که دانشمندا میگن در رکوع یه نوع فعالیت و تحرک بدنی هم وجود داره که فرد نمازگزارو از خمودگی و سستی هم دور میکنه.
- به به حسین آقا! پسر! با این همه چیزایی که می دونی چرا تو نمازت بهشون توجه نمی کنی؟
- بابا! شمام که دم به دقیقه می زنی تو برجک ما ! چشم آقای سماورچی به خاطر شمام که شده دیگه تکرار نمی شه!
- نه دیگه، نشد. یعنی چی به خاطر من! اشکال اصلی ما آدما اینه که انجام امور دینی مون رو قاطی تعارفات و تشریفات و ترس و رودربایسی و اینجور چیزا می کنیم.نماز میخوادنا خالصی ها مون را ذوب بکنه و بگه همه چیِ زندگیم برای خداس.
تو یه کتاب حدیثی می خوندم که امام علی علیه السلام رکوع رو نشونه استواری در دین می دونن.
ایشون می فرمایند: (معنای کشیدن گردن در رکوع این است که در ایمان به خدا استوارم اگرچه گردنم زده شود و معنای سر برداشتن از رکوع و گفتن (سمع الله ) این است که حمد و ثنای ما را می شنود آن خدایی که ما را از نیستی و عدم به وجود آورده است.)
آره حسین من خلاصه، نماز استواری و پایداری و اخلاص در باورمون به اون خدایی که آفریدگار هستیه . خب حالا دیگه نوبت منه که غذام بخورم .تو سفره چیدی ومنم سفره برمی چینم.
- آقا جون خدا حسابی خوابو ازسرمون پروندی.حالا حالاها کار داریم تا یه مسلمون درس درمون بشیم
و چنین شد که حسین پس از گرفتن لیسانس روانشناسی به عشق تعمق در دین پایش به حوزه علمیه باز شد تا به قول خودش از سرچشمه سیراب گردد.
سید محمدعبدالهی

نماز رزمندگان 1389-9-10


آخرین نماز


همه مجروحین را در یک سنگر جمع کرده بودیم.حجت الاسلام ترکان هم مجروح بود.او در گوشه ای از سنگر سرش را به دیوار تکیه داده بود و به نقطه ای خیره مانده بود.لبهای داغمه بسته اش هراز گاه به ذکر باز می شد.بقیه مجروحین گویا رازbr /ی مقدس را حس کرده باشند، چشم دوخته بودند به لب ترکان، ترکان ارادت زاید الوصفی به امام حسن مجتبی (ع) داشت،همه بچه ها از این ارادت آگاه بودند.به هر بهانه و مناسبتی ذکر مصیبت آن امام را می گفت.
ناگهان لحن ترکان عوض شد، انگار که مورد خطاب قرار گرفته باشد، با ادب و احترام خاص به همان نقطه سنگر خیره بود گفت: ( خیر نخوانده ام) چند لحظه بعد دوباره گفت: ( چشم الان می خوانم) و بعد شروع کرد به خواندن نماز.کلمات به سختی از لبانش خارج می شد گاهی در بین نماز خاموش می ماند بی هیچ حرفی، باز دوباره لبهایش به جنبش در می آمد.مجروحین می گفتند که امام، کلمات نماز را به او تلقین می کند.
ترکان در حالی که رمق در بدن نداشت، دقیق و بدون غلط، نماز ظهر و عصرش را خواند.نزدیک ساعت چهار بود که دوباره رو به آن نقطه کرد و گفت: (چشم) بعد شهادتین را گفت و خاموش و راز ناک به ابدیت پرواز کرد.